Maand: oktober 2017

In een bepaalde tak van mijn familie zijn er een aantal honderdjarige geweest. Zo heb ik mijn overgroot opa goed gekend  en de verhalen over zijn manier van leven worden nog steeds in de familie verteld als een voorbeeld hoe je op een leuke manier oud wordt.
Zijn fysieke conditie was in mijn ogen pure genade, het is niet aan iedereen gegeven om vrij te blijven van levensbedreigende ziekten. Maar behalve gezondheid liggen er denk een groot aantal geestelijke keuzes aan ten grondslag die bepalen of iemand tot op hoge leeftijd blijft functioneren.
Op dit moment zie ik die keuze kruispunten recht voor mijn neus passeren, in het leven van mijn moeder. Fysiek is ze in goede conditie, ze heeft haar levensstijl die daarin bepalend is, wel gevonden. Maar haar mentale keuzes zijn van een andere orde.
Lange tijd heeft ze geleefd met omstandigheden die haar hebben beperkt in haar mogelijkheden. Nu die beperking is weggevallen kan ze in de vrijheid gaan leven die ze werkelijk zou willen hebben. Er is niets wat haar in de weg staat. Er is financiële ruimte, er is voldoende tijd, er is gezondheid, er zijn mensen om haar heen die haar aanmoedigen, maar….De zelfcommunicatie die ik van haar hoor is: Rustig aan hoor; ik heb geen zin om me daarin te verdiepen; dat is me te veel moeite; ik kan niet meer zo goed onthouden…En in plaats van vrijheid, ontstaat er afhankelijkheid, omdat ze op andere gaat vertrouwen om bepaalde dingen voor haar uit te zoeken.
Waar mijn overgroot opa met een vergrootglas de krant uitpluisde en zich mateloos verbaasde over de dingen die er in de wereld gaande waren, wilde weten hoe dingen in elkaar zitten en alle nieuwe apparaten in zijn omgeving wilde kunnen gebruiken, zie ik hier het tegenovergestelde gebeuren.

Terwijl ik hier over nadacht merkte ik mijn eigen teleurstelling. Ze had honderd kunnen worden, maar haar negatieve zelfcommunicatie, bestaande uit onmogelijkheden en onneembare obstakels, beperken haar conditie en kwaliteit van leven.
Maar mijn gedachte ging verder, toen God tegen mij zei: Zo ben Ik ook teleurgesteld wanneer Mijn kinderen, die Ik onbeperkt potentieel heb gegeven, blijven hangen in negatieve zelfcommunicatie. Wanneer ze zichzelf verkleinen en naar beneden halen terwijl Ik ze gemaakt heb om geweldig te zijn, stalend, lichtende sterren te midden van deze wereld, wandelend in ongekende wonderen.
En Hij zei dat niet om een schuldgevoel bij mij op te wekken, maar om wakker te schudden: Wat doe je? Waarom praat je met jezelf in negatieven, beperkingen of onmogelijkheden? Dat is niet wie je bent en hoe je bent bedoeld om te functioneren.
Alle dingen zijn mogelijk voor wie geloofd!

Negatieve zelfcommunicatie of een negatieve visie op omstandigheden zijn niet passend voor een kind van God, want we hebben een geweldige, goede Almachtige, genadige God.
We zouden flink is shock raken als Hij op een morgen zou zeggen: “Weet je wat, je hebt ook eigenlijk gelijk. Jij bent ook niet veel soeps, je kan ook niet zo veel, Ik heb je nu eenmaal gemaakt als een watje, dus je kan er ook niets aan doen. En die wereld waarin je leeft, die heb Ik ook compleet hopeloos gemaakt. Jullie kunnen het allemaal wel proberen goed te doen, maar eigenlijk is het een kansloze onderneming”…….. Ehhh, wat?????
Maar als we zelf zo communiceren, dan vinden we dat heel normaal, er gaan geen alarmbellen af! Deze aardse visie is ons zo vertrouwd.  Vaak geloven we wel dat God geweldige dingen over ons kan denken, maar onze eigen gedachten zijn daarmee in strijd, de mijne tenminste wel.
Het is tijd om daar wat aan te doen. Vandaag wil ik ervoor kiezen om mijn zelfcommunicatie in lijn te brengen met Gods gedachten over mijzelf.
Gebed: Heer ik doe de leugens weg van valse bescheidenheid, het denken in fouten, beperkingen en onmogelijkheden. Vergeef me dat ik het zo normaal vindt om die dingen te denken, vernieuw mijn denken naar Uw beeld en Uw gelijkenis. Ik kies ervoor om U Koninkrijk te te eren in mijn zelfcommunicatie en Uw gedachten te denken, over mijzelf en alle omstandigheden. Heilige Geest kom mij te hulp en breng mij alles te binnen wat ik moet weten, in Jezus naam.

Mijn collega zat in tranen tegenover me. Haar professionele carrière leek gebroken in de dop en ze kon zelf niet eens precies vertellen wat er was gebeurd. Terwijl anderen nu aan het uitzoeken waren wat er met haar en de situatie moest gebeuren, had ze het gevoel van intense machteloosheid.
“Ik moet het maar afwachten”, zei ze. Dat is een afschuwelijke put om in te gaan zitten; het gevoel dat dingen je overkomen en dat je er zelf geen sturing op kan uit oefenen.

Maar het is ook een leugen. De boze heeft ons graag als een murw geslagen machteloze speelbal waar hij alles mee uit kan halen wat goed uitkomt in zijn plan.
De waarheid voor een Christen is dat God de Eigenaar van ons leven is en Hij heeft alle macht, niet de boze. Door die hemelse positie in te nemen, te bevestigen en te proclameren, onttronen we de boze uit zijn vermeende machtspositie. Geef God de heerschappij over de situatie waarin jij je bevind en Hij zal alle dingen ten goede doen medewerken, want Hij houdt van ons.
Mijn collega kan niets met die waarheid want ze kent God niet, toch blijft het geestelijke principe hetzelfde.
Het is irreëel om de andere partij alle macht toe te schrijven en jezelf geen enkele macht toe te bedelen. Dus hielp ik haar om te kunnen zien waarop zij invloed kon uitoefenen op haar situatie. Er is altijd iets wat je kunt doen. Al is het maar door dingen uit te zoeken: wat is bijvoorbeeld jou rechtspositie, wat moet je accepteren en waar mag je iets weigeren, welke vragen zou je kunnen stellen, is deze situatie ergens anders al voorgekomen en hoe is dat verlopen?
Er zijn altijd keuzes die je wel kan maken. Door in beweging te komen op wat voor manier dan ook, doorbreek je het gevoel van machteloosheid.

Het 2^de wat we altijd kunnen doen is leven spreken. Spreek Gods beloftes over de situatie uit; zegen wie zich tegen je keren en laten al je zorgen en wensen bij Hem bekend zijn. Dank God onder alle omstandigheden en prijs Hem. Maak Hem groot in jou leven en Hij zal groot zijn in je leven.
Mijn collega moet ook in communicatie haar positie kiezen. Bijvoorbeeld door positief over zichzelf en de betrokkenen te blijven spreken. Om geen roddel en laster toe te staan, er niet naar te luisteren en te kiezen welke informatie zij wil delen. Wat wil zij dat er over de situatie bekend is?

Maar mijn hart huilde voor haar, ik zocht nog naar iets om haar hoop te geven. Dit was nu niet het moment om met Bijbelteksten aan te komen, maar er was toch wel iets wat ik tegen haar kon zeggen. Mijn geest zocht tussen de flarden die door mijn hoofd schoten, over bergen, dalen enz., tot de Heilige Geest er iets bruikbaars uit filterde.
“Ieder dal heeft een berg, dus twijfel nooit in het dal dat het leven ook weer bergopwaarts zal gaan”.

Boven Jer.33 staat “belofte van herstel”, en hoewel dit met betrekking tot Israël wordt geschreven, denk ik dat het geldt met betrekking tot alles wat stuk en gebroken is en waar God Zijn hand op legt. Hij heeft geen welgevallen aan dingen die stuk een aangetast zijn.
We hebben een volmaakte Vader; er is geen onvolmaaktheid of onvolkomenheid, geen vlek of rimpel in Hem. Dus alles wat en wie Hij aanraakt zal Hij transformeren naar die standaard.
Hij kan niet iets voortbrengen wat stuk, onvolkomen of aangetast is. Allen die Hem aanroepen, zullen door volmaaktheid en heelheid worden aangeraakt.
Allen die naar Hem toe rennen, wacht die beloften van herstel. Geen verwonding is voor Hem te moeilijk, want Hij is onze Maker, Hij weet hoe Hij ons in elkaar heeft gezet! En als je weet hoe iets in elkaar hoort te steken, is het niet moeilijk om het te repareren.

En dan valt in die 1^ste zinnen van Jer.33, 1 tekst in het bijzonder op: “Roep Mij aan en Ik zal u antwoorden en u grote ondoorgrondelijke dingen verkondigen,”.
Het herstel wat Hij in ons wil doen, is namelijk niet naar eerdere glorie of heelheid die we hebben gehad, het is groter. Gods herstel gaat voorbij aan wat er ooit op de aarde is geweest, Hij hersteld naar een hemels model. Nog voor jou geboorte had Hij een volmaakte hemelse blauwdruk, hoe jij zou zijn, wat jij zou kunnen doen, wat jou gaven en talenten zouden zijn.
Dat is inderdaad groot en ondoorgrondelijk, want dat gedraagt zich niet naar aardse maatstaven. Die identiteit is gemaakt om zich te bewegen in het hemelse, om geleid te worden door de heilige Geest, om de werken van de Vader te volbrengen.
Er is niets kleins aan die identiteit en de manier van functioneren.

Interessant zijn ook de woorden waarmee in Jer.33 dat herstel wordt beschreven: “Ik zal hen reinigen van al hun ongerechtigheid, waardoor ze tegen Mij gezondigd hebben, en Ik zal hun vergeven,- zij zal Mij tot een blijde naam worden, tot lof en eer,- de stem van vreugde en de stem van vrolijkheid zal weer gehoord worden,- lofoffers zullen ze brengen…”.
Dit zal jou hemelse identiteit kenmerken: dat je vergeven bent; dat je Je hemelse Vader blij maakt; je hart zal blij zijn en die blijdschap zal eruit stromen. Wanneer deze dingen woning maken in je hart, weet je dat de belofte van herstel in jou leven aan het werk is. Het is misschien nog niet af, maar de belofte is er.

Staande bovenop de top van een berg, denk je: “Wauw, dit vergeet ik nooit meer, dit is zo indrukwekkend”.  En voor een tijdje is dat ook zo, je probeert de indrukken in je geheugen te prenten, maar terug in het dagelijkse leven, lijkt dat overwinningsgevoel al heel snel naar de achtergrond te verdwijnen.
Opgeslokt door verplichtingen, taken en allerlei zaken en mensen die je aandacht vragen, schuift het heden over de geschiedenis. Maar ooit was daar dat moment in jou geschiedenis, dat die ene overwinning of die openbaring zo veel groter en indrukwekkender was als de hedendaagse realiteit die jou nu in beslag neemt. De emotie erbij is misschien weggezakt, maar dat was een moment van belang.
Daarom ziet God waarde in gedenken. Bijvoorbeeld toen Jozua de Jordaan overstak, gaf God hem de opdracht 12 stenen van de rivierbodem  aan de kant op te stapelen, als gedenkteken. Zodat heel Israël zou weten dat hetgeen God belooft had op deze plek realiteit was geworden.
Het was God die de regenboog aan de hemel zette als gedenkteken tussen Hem en de mens, dat Hij de aarde nooit meer zou laten overstromen. Een teken van een nieuw begin, het oude wat niet goed was geweest, was voorbij.
In Lev.2:2 wordt het spijsoffer ook wel een gedenkoffer genoemd. De priester neemt meel, olie en wierook, “en de priester zal dat als gedenkoffer op het altaar in rook doen opgaan, als een vuuroffer tot een liefelijke reuk voor de Here”. Merk daarbij op dat het een lieflijke reuk wordt genoemd.
Hoogtepunten, overwinningen en openbaringen kunnen in gedachten worden gebracht als een lieflijk offer voor God. Ze maken deel uit van jou persoonlijke relatie met God, jou kostbare geschiedenis.
In plaats van stukken levensgeschiedenis die jou van alles heeft gekost her te beleven, mogen je overwinningen een veel grotere plaats innemen. Gedenk de momenten van een nieuw begin, vervulde beloftes, machtige overwinningen en bijzondere openbaringen. Acht jou levensgeschiedenis met God groter als alle schade en vernietiging die de boze ooit in je leven heeft aangericht, want daar verdient hij geen eer voor. Laat Gods inkleuring van je leven feller schitteren als de schaduwzijden die er ook zijn geweest, zodat iedereen zal zien dat Hij jou hemelse Vader is.

“Hoe was Peru?”, vraagt mijn collega.
“Ja te gek. Ik heb 5 bergen van boven de 4000m gewandeld en eentje boven de 5000m.
“Gaaf! Mooi uitzicht zeker?”.
“Ja, soms wel en soms zit je midden in de wolken”.
Iedereen die denkt aan bergen, probeert zich voor te stellen hoe het zou zijn om er bovenop te staan. Als je zo hoog staat, wat zal je dan zien, welk effect heeft dat op je perspectief?
Geestelijk hebben we datzelfde verwachtingspatroon. Dit beeld roept Ps.24:3 op: “wie mag de berg des Heren beklimmen, wie mag staan in zijn heilige stede?”. De top van de berg is de plek waar we naartoe willen en het liefste niet meer af willen komen. Onze hoop is dicht bij God zijn, openbaring en nieuw inzicht te ontvangen.
Maar in de wandelsport komt na de top een etappe die net zo belangrijk is als het klimmen en de top behalen, namelijk veilig afdalen naar het kamp. De top was het doel van onze actie, maar het kamp is de plek waar de kan uitrusting en kan eten. Een plek waar je veiligheid en beschutting vindt.

Dat merkten we als groep toen het op 4500m begon te regenen en te hagelen en ons pad veranderde in een onzichtbare blubberpoel.  Ruim 3 uur worstelden we door modderpoelen, om blubberkuilen heen. Met het risico om op een gevaarlijke manier uit te glijden en het veilige kamp misschien niet te kunnen halen door een ongelukkige misstap.
De top heeft alleen waarde als je ook veilig het kamp bereikt. Alleen dan heb je iets te vertellen, iets met een ander te delen.
Het aantal verhalen van ongelukken op de terugweg, soms met het kamp al in zicht, zijn legio. Elke wandelaar kent dat en weet hoe gevaarlijk het kan zijn op het moment dat je denkt “hè, hè, eindelijk”. Je ontspant, let even niet goed op en stapt dan mis.
Het is belangrijk dat we onze bergtopervaringen mee naar het kamp nemen, dat we doorgeven wat we hebben geleerd en welke openbaring we hebben gekregen. Maar tegen alle verwachtingen in, is dat niet het makkelijkste deel van de route. Met het kamp in zicht, is niet het moment om te ontspannen, maar het moment om nog meer te focussen waar je je voeten neerzet om goed te finishen.
“Komt laten we opgaan naar de berg des Heren, opdat Hij ons lere aangaande Zijn wegen, opdat we Zijn paden bewandelen”, zegt Jes.2:3. Ze zullen zwaarden omsmeden tot ploegscharen en speren tot snoeimessen, zegt v.4. Het opklimmen verandert levens, verandert de paden waarover ze wandelen, verandert de werktuigen die tot dat moment werden gebruikt. “zij zullen de oorlog niet meer leren”, die les nemen ze mee naar het kamp. En daarmee veranderen ze het kamp, naar het beeld wat ze op de top hebben ontvangen.
“On earth as is is in heaven…..let heaven come”.