Maand: februari 2017

Het vorige stukje over het vluchten van Jona, kan bij verschillende mensen op een geheel andere manier verlopen. Iedereen kent van die “vlucht of verstop-momenten” in zijn leven, maar bij ieder persoon geeft God een ander antwoord, speciaal voor die persoon en voor dat moment op maat gemaakt.
Bij Jona waren het de omstandigheden die hem terug brachten bij God, een storm, vragen en een vis.
Elia zond God een Engel toen hij in de woestijn onder een doornstruik was gaan liggen. De Samaritaanse vrouw bij de bron kreeg van Jezus een woord van openbaringskennis en Zacheus werd door Hem uit de boom geroepen.
Elk van hen stonden op een bepaald punt in hun proces waar ze vast zaten door hun eigen keuzes, meningen, gedachten en dingen die ze in hun leven hadden mee gemaakt. En toen kwam God.
Kon God dan niet eerder komen voordat ze dit punt van wanhoop hadden bereikt?
Het antwoord is simpel, Hij was er al en Hij is nooit weggeweest, anders had Hij niet zo geweldig de omstandigheden kunnen bewaken.
Hij was erbij toen Jona wegliep. Hij was er toen Elia alleen de woestijn in trok. Hij was er toen de Samaritaanse vrouw op het heetst van de dag ging waterputten en hij was erbij toen Zacheus de boom in klom. God wist precies waar Hij ze kon vinden.
Hij heeft gezwegen in Zijn liefde en elk oordeel achterwege gelaten. En met een perfect gevoel voor timing precies met het juiste woord of handeling gesproken tot het hart op de plek waar het wringt.
Menselijkerwijs wist Jona dat hij dood had moeten zijn (2:1) maar God is precies op tijd, zodat Jona uit kan roepen “Mijn redding is van de Here”.

Het aantrekkelijke van het verhaal van Jona is dat hij zo menselijk is. We kunnen onszelf zo goed herkennen in zijn gedrag.
Jona krijgt een opdracht van God om Gods oordeel te gaan vertellen aan een grote stad, maar Jona vlucht. Hij heeft geen zin om zichzelf voor schut te zetten.
“Oh, oh, oh”, denken we diep van binnen als we iemand ander in onze kerk/gemeente of directe omgeving voor Gods opdracht weg zien lopen. “Die persoon moet in zijn bestemming gaan wandelen”, zoals we dat in ons christelijke vakjargon uitdrukken. “Het wordt niks met die persoon zolang hij niet gaat doen wat God van hem vraagt”,  denken we dan. En dat zal best! Zolang het om een ander gaat zien we haarscherp waar de kink in kabel zit.
Maar we lezen ook wat God doet met Jona. Hij weerhoud Jona niet van vluchten, maar Hij beheert de omstandigheden tot waar Jona vluchten kan. Hij brengt de boot waarmee Jona denkt te kunnen vluchten in een storm en de zeelieden gaan vragen stellen. Die vragen brengen Jona op het punt van confrontatie waar hij onder ogen moet zien wat hij aan het doen is. Misschien ken je dat breekpunt in je eigen emoties wanneer je in je eigen ´gedragsspiegel´ kijkt en voor jezelf moet erkennen waar je mee bezig bent.
Ik ben van mening dat Jona´s reactie op die confrontatie bepalend is hoe het verhaal verder gaat. Als hij op dat moment God gelijk had gegeven, zich had bekeerd en besloten had om te gaan, dan had God de storm stil kunnen leggen.
Maar Jona was nog niet zo ver, hij zei `gooi mij maar in zee`. Vluchten was nog steeds in zijn gedachten en opnieuw geen woord van God. Geen verwijten maar een machtige Pappa die de omstandigheden zo beheerd dat Jona zichzelf niet vermoord. God heeft eindeloze liefdevolle geduld met ons.
Gebed: Heer dank u wel voor Uw de genade die U met ons heeft wanneer we vluchten of verstoppen. Help ons om die genade uit te delen aan hen die het nodig hebben.

Ergens op wachten is soms ontzettend moeilijk. Kon de tijd maar sneller gaan. Kon je maar even vooruit kijken om te zien of hetgeen je hoopt ook echt zal gebeuren. Er zit immers een grote onzekere factor in wachten. Je hoopt dat iets zal gaan gebeuren, maar zo lang het niet gebeurt is staat de einduitkomst nog lang niet vast.
Er zijn goede en slechte manieren om te wachten.
Wanneer je kijkt op de gevolgen die het wachten voor jou heeft als persoon, loop je het risico jezelf te verliezen in allerlei emoties die niet altijd objectief of waar zijn. Wanneer je tijdens het wachten je aandacht vestigt op het uitblijven van resultaten kan je ontmoedigt raken. Als je je richt op je voortdurende wens of nood vergroot je de pijn en wanneer je gaat voor afleiding raak je uitgeput.
Door dit alles heen is er maar één stabiele factor, één Persoon die altijd hetzelfde blijft, wiens woord “ja en amen” is en die nooit stopt om van je te houden. Richt je je aandacht op die Stabiele God de Vader dan zal het ook stabiliteit in jou en je wachttijd uitwerken. Richt je jezelf op Zijn persoon, wie Hij is en je zal ontvangen uit wie Hij is, eindeloze shalom.
Niet voor niets zegt Hebreeën 12 ons Laat je oog daarbij alleen gericht zijn op Jezus, de Leidsman en voleinder van je geloof; Vestig je aandacht op Hem, v.2, 3.
In een wedstrijd draait alles om focus, want hetgeen je je op concentreert is bepalend voor de einduitslag van de wedstrijd. Zo is onze focus bepalend of we op een goede of een vervelende manier wachten.

Jac.2:14 Wat heeft het voor nut als iemand geloof beweert te hebben, als hij er niet naar handelt?
Jacobus lijkt daarin zo tegenstrijdig aan Paulus die zegt dat alles is door het geloof. Maar dat past ook bij Paulus, want zodra hij ergens van overtuigt is gaat hij er direct naar handelen. Er zit bij Paulus geen vertraging tussen de overtuiging en het doen.
Jacobus ziet een andere generatie opkomen, waarin men over van alles praat en het van belang is dat je ergens een mening over vormt. Een cultuur die uitnodigt om toeschouwer met een opinie te kunnen zijn. Daar zit maar zeer beperkte kracht in ideeën die niet tot een uitvoering komen.
Daarom komt Jacobus tot de stellige conclusie: “geloof zonder werken is op zichzelf genomen dood”, Jac.2:17. Het creëert hoofdkennis zonder hartsrelatie en ervaring.
Ik denk dat Paulus en Jacobus met hun standpunten beide 2 sleutels presenteren die we nodig hebben voor onze persoonlijke groei: Geloof en Werken.
Afhankelijk van ons persoonlijkheidstype zullen we meer van de ene sleutel nodig hebben om te groeien of meer van de andere sleutel.
Ben je een ‘Doener’ dan zal je groeien door je geloof met kennis en in overtuiging te voeden, zodat je weet waarom je doet wat je doet. Ben je meer theoretisch ingesteld dan zal je groeien door je overtuigingen praktisch te maken en ervanuit te gaan handelen.
Het is dus niet de vraag of je nu wordt behouden door geloof of door werken, zoals de theologie zich afvraagt, maar veel meer God die de mens met zijn verschillende persoonlijkheidstypes geschapen heeft en voor beide een opdracht heeft.

Abram verliet zijn land, volk en cultuur, omdat hij een ontmoeting had met God die hem zei zijn land te verlaten.
Rebekka verliet haar land, familie en cultuur, omdat de wijze waarop de knecht van Izaak bij haar terecht was gekomen zo wonderlijk was dat het wel door God geënsceneerd moest zijn.
Mozes verliet zijn veilige plek bij Jetro waar hij 40 jaar in de woestijn had gewoond, omdat God onmiskenbaar gesproken had en hem een opdracht had gegeven.

God lijkt er een gewoonte van te maken om soms op een radicale wijze mensenlevens te keren. Vanuit de mens gezien betekend dit keuzes in onzekerheid die menselijkerwijs niet voor de hand liggend zijn. Maar als je zeker weet dat God gesproken heeft mag je er ook op vertrouwen dat Hij zorg draagt voor de toekomst.
Alle 3 krijgen ze misschien niet precies wat ze naar de mens prettig vinden, dat wat lekker voelt, maar ze krijgen meer als dat ze ooit hadden verwacht.

Abraham ontving een land, een nieuwe naam en een zoon, omdat hij God geloofd had.
Rebekka trouwde in grote rijkdom, kreeg de liefde van haar man en ontving 2 zonen, omdat ze in geloof was mee gegaan.
Mozes vertrok met zijn familie, keerde terug met een volk en had geweldige ervaringen met God, omdat de Opdrachtgever geloofde.
Allen hadden ook de vrije keus om er niet op in te gaan en te blijven bij wat veilig en bekend was. Dat had gekund, maar overweeg even wat ze dan allemaal waren misgelopen. En welk Godsbeeld hadden ze gehad zonder deze ervaringen?
Wat weten ze voor deze geloofsstappen van God en wat weten ze na deze geloofsstappen van God?
Handelen naar je geloof voelt misschien spannend, risicovol en onzeker, maar de opbrengst is uniek. Het kan je nooit meer afgenomen worden en is op geen enkele andere manier te verkrijgen.

Amos 7:13 in Bethel mag jij voortaan niet meer profeteren, want dit is een koninklijk heiligdom en het is een rijkstempel. Maar Amos gaf Amasja ten antwoord: Ik ben geen profeet en ik ben geen profetenzoon, maar ik ben veehouder en kweker van moerbeivijgen. Maar de HERE nam mij achter de schapen vandaan, en de HERE zei tegen mij: Ga heen, profeteer tegen mijn volk Israël.

Officiële gezagsdragers of kerkleiders, hoe je ze ook maar wil noemen, hebben Amos niet aangesteld als profeet, hij was geen lid van een profetenschool en kwam niet uit het geslacht van profeten. Hij had geen achtergrond om als profeet te worden gezien, bekleedde geen specifieke functies in het heiligdom, geen man van aanzien. Hij noemt zichzelf een veehouder en een tuinder, ondanks het feit dat hij prima weet wat zijn opdracht is die hij van God gekregen heeft. Hij moet aan zijn land vertellen wat God van dit land vindt en de handel en wandel van dit volk.
Amos ziet scherp. Elke keer wanneer God hem vraagt “wat zie je Amos”, is zijn antwoord accuraat, “spot-on” en God geeft hem de woorden bij het beeld.
En die woorden die Amos uitspreekt zijn raak, anderen die zijn woorden horen hebben er ontzag voor. Zoveel ontzag dat ze hem willen verbieden om te spreken, want zijn woorden hebben de kracht die God eraan verleent.
Structuur en onderwijs zijn goede dingen daarom is het een zegen en een rijkdom dat in ons land, in volle vrijheid, overal profetenscholen opschieten. Het is geweldig dat Gods kinderen zich uitrekken om van God Zijn overvloedige gedachten te horen. Strek je er naar uit, “Wat zie je?”.
anderzijds is het wijsheid om open te blijven staan voor mannen en vrouwen die zonder enige wereldse credits, woorden uitspreken waar God kracht aan verleent. Want uiteindelijk gaat het om Gods Geest, Gods woord en Gods kracht, of je jezelf nu tuinder noemt of profeet.

Jes.6:19-1 Cor.2:9-10
Direct na het roepingsvisioen van Jesaja waarbij hij indrukwekkende beelden ziet van god, wordt Jesaja naar Juda gestuurd met de woorden :”Zeg tot dit volk: jullie horen aldoor- maar verstaan niet, en zien aldoor maar merken niet op”.
Waar Jesaja in het bovennatuurlijke zag, serafs die riepen ‘heilig, heilig, heilig’ zodat de deurposten van Gods huis beefde en het huis met heerlijkheid vervuld werd-  zag het volk niets!
Het volk van God keek met natuurlijke ogen, ze luisterden met natuurlijke oren. En God zegt hun harten zijn vet geworden, hun oren doof en hun ogen dichtgeplakt. God verwijt hen dit.
Gods volk, Zijn kinderen, zijn gemaakt om te wandelen in Gods Geest. ‘Designed’ en bestemt om te zien wat Hij ziet, te horen wat Hij spreekt, te voelen wat Zijn hart voelt. Gemaakt om te functioneren naar Zijn beeld en Zijn gelijkenis, in Zijn Geest.
1 Cor.2:9-10 Wat geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord en wat in geen mensenhart is opgekomen, (dat is) al wat God heeft bereid voor hen die Hem liefhebben, want ons heeft God het geopenbaard door de Geest.
Met natuurlijke oren kunnen wij niet horen wat God heeft bereid. Natuurlijke ogen merken niet op wat God doet en zien Zijn heerlijkheid niet. In een menselijk hart kan niet opkomen wat de Geest van God slechts kan openbaren, want het is slechts geestelijk te verstaan. Daar zijn Gods kinderen voor bedoelt om in dat Geestelijke van God te horen, zien en voelen, en wanneer ze dat niet doet uit God daar Zijn klacht over.
Gebed: Heer vergeef ons te tekortschieten en leidt ons door Uw Geest om te zien, te horen en te voelen wat U ons wil vertellen; om met U te communiceren en in een liefdevolle relatie te staan.

1 Kon.19:11. Nadat Elia de overwinning op de valse profeten bij Karmel had behaald, ging hij zitten onder een bremstruik en begeerde te mogen sterven. Hij zei :”Het is genoeg!”. Dit was Elia’s reactie op de bedreigingen die Izebel aan zijn adres had geuit.
geen logische reactie na zo een grote overwinning, maar er is ook niets logisch aan emotioneel redeneren. Het emotionele denken sluit bronnen van kennis af, vergeet eerdere overwinningen en geeft daar niet de juiste betekenis aan. Het is op zichzelf gericht en niet op God.
de emotionele redenatie van Elia zegt: “Ik heb 450 heksen vermoord en nu staat de machtigste, invloedrijkste heks in het koninkrijk op. Nu ben ik toast! Deze vrouw heeft bijna het gehele volk van God uitgemoord en nu ben ik aan de beurt net als de rest”.
Emoties als angst, afwijzing en eenzaamheid jagen deze verblinding aan, zelfs tot zulke grote proporties dat Elia zegt “ik wens te sterven”.
Ja, niet menselijks is vreemd voor God. Je zou misschien een opgeheven vingertje verwachten :”Dit mag je niet zeggen als een kind van God”, maar God stuurt een Engel.
“Sta op Elia en eet”, hij mag op weg naar God op de berg Horeb, een reis van 40 dagen. En nog een keer zegt de Engel:”Sta op Elia en eet”. Dit is niet de emotionele plaats om te rusten. Rusten  mag hij pas doen op de berg Horeb in de nabijheid van God, maar aan deze emoties moet hij voorbij trekken.
Of emoties nu de overhand nemen voor een korte of voor een langere periode, rust er niet in. Sta op en ga tot je de berg Horeb hebt bereikt waar je veilig bent en de wereld weer vanuit Gods perspectief kan bekijken.

Ex.8:15 ‘Maar toen farao zag dat er verlichting was ingetreden, liet hij zijn hart niet vermurwen en luisterde niet naar hen-zoals de Here gezegd had’. 9:34 toen farao zag dat de regen, de hagel en de donderslagen hadden opgehouden, ging hij voort met zondigen; hij liet zijn hart niet vermurwen, hij noch zijn dienaren´.
Het hart van God is zacht, vol van liefde mededogen en ontferming, gericht op de ander.
Het hart van de boze is daaraan tegenover gesteld, het is hard, liefdeloos, zonder mededogen uit op eigen gewin, gericht op het eigen ik.
Daarom zou het ons niet moeten verbazen dat er 10 plagen voor nodig zijn om farao te bewegen de Israëlieten te laten gaan en dan nog komt hij ze achterna. Zo gedragen mensen zich die hard zijn van hart, aangeblazen door machten, die zich tegenovergesteld gedragen aan Gods natuur. Soms kan ons dat overvallen wanneer mensen zich zo gedragen. Deze manier van denken en reageren behoort niet tot onze natuur wanneer we deel van God uitmaken en in Christus deel hebben aan de Goddelijke natuur. In het ergste geval geeft het ons het gevoel weerloos te zijn tegenover zoveel kwaadaardigheid, maar dat is verre van de waarheid.
Het is goed om zicht te krijgen op deze twee tegenovergestelde naturen, zeker wanneer je met geestelijke strijd te maken krijgt. Hoeveel te meer je gaat begrijpen wie God is, hoe Hij handelt en wat Zijn gedachten zijn, des te meer je zal begrijpen wat het tegenover gestelde daaraan is.
Je hoeft de boze niet te leren kennen om goed beslagen in de strijd te kunnen staan en zijn plannetjes te verwachten. Weet wie God is en alle eigenschappen die God heeft, zal ook herkennen hoe deze eigenschappen bij de boze ontbreken.
Het is waarheid versus leugen; giften versus roof; leven versus vernietiging en boven alles: Overwinning versus een verslagen tegenstander.

Nadat Mozes alle moed bij elkaar geraapt heeft en met zijn broer en de oudsten heeft gesproken, gaat hij naar de farao. En hoe onbekwaam en hulpeloos Mozes zich misschien voelde, hoe kwetsbaar ook, hij krijgt geen makkelijke overwinning. De tegenstand komt snel en onmiddellijk.
Deze Israëlieten zijn lui, oordeelt de farao. Ze krijgen geen stro meer en in plaats dat er vooruitzicht komt op verbetering van de situatie, verergert het juist. Emoties spelen op en Mozes krijgt de schuld! En die schuld wordt op een religieuze wijze naar voren gebracht Ex.5:21 De Here zie op u en oordele, omdat u ons bij de farao en zijn knechten in een kwade reuk heeft gebracht. Dat is geen gemakkelijke beschuldiging om mee om te gaan, mensen die zich boven je stellen met een Almachtige God als back-up. Maar dat wil niet zeggen dat ze gelijk hebben.
Als je op de situatie kijkt kan boosheid gerechtvaardigd lijken, het kan zelfs logisch eruit zien om te wijzen naar de persoon die het ogenschijnlijk heeft veroorzaakt, maar is dat echt zo? Wat zegt God ervan wanneer je jou zaak aan Hem voorlegt? Ben je echt persoonlijk door deze mensen benadeelt of maakt de gebeurtenis deel uit van een groter plaatje?
22. ‘Toen keerde Mozes terug tot de Here’. Hierin wordt het karakter van Mozes zichtbaar. Hij neemt de beschuldigingen niet persoonlijk, maar hij keert terug naar de Opdrachtgever, God die hem gezonden heeft en die hem de boodschap heeft toevertrouwd.
Zijn onzekerheid keert hij om tot vragen: Waarom gebeurd dit met mijn volk? Waarom heeft U mij gestuurd als dit het resultaat is? En God antwoord 5:24-7 ’ Nu zal je doen wat ik aan de farao doen zal; want door een sterke hand zal hij (farao) hen laten gaan’. Dat is de belofte die aan de boodschap gebonden is. En opnieuw openbaard God wie Hij is 6:2 ‘Ik ben de Here- verschenen als God de Almachtige- Ik ben een verbond met hen aangegaan- en Ik heb hun klacht gehoord”.
God is sterk en machtig in de strijd.