Het aantrekkelijke van het verhaal van Jona is dat hij zo menselijk is. We kunnen onszelf zo goed herkennen in zijn gedrag.
Jona krijgt een opdracht van God om Gods oordeel te gaan vertellen aan een grote stad, maar Jona vlucht. Hij heeft geen zin om zichzelf voor schut te zetten.
“Oh, oh, oh”, denken we diep van binnen als we iemand ander in onze kerk/gemeente of directe omgeving voor Gods opdracht weg zien lopen. “Die persoon moet in zijn bestemming gaan wandelen”, zoals we dat in ons christelijke vakjargon uitdrukken. “Het wordt niks met die persoon zolang hij niet gaat doen wat God van hem vraagt”, denken we dan. En dat zal best! Zolang het om een ander gaat zien we haarscherp waar de kink in kabel zit.
Maar we lezen ook wat God doet met Jona. Hij weerhoud Jona niet van vluchten, maar Hij beheert de omstandigheden tot waar Jona vluchten kan. Hij brengt de boot waarmee Jona denkt te kunnen vluchten in een storm en de zeelieden gaan vragen stellen. Die vragen brengen Jona op het punt van confrontatie waar hij onder ogen moet zien wat hij aan het doen is. Misschien ken je dat breekpunt in je eigen emoties wanneer je in je eigen ´gedragsspiegel´ kijkt en voor jezelf moet erkennen waar je mee bezig bent.
Ik ben van mening dat Jona´s reactie op die confrontatie bepalend is hoe het verhaal verder gaat. Als hij op dat moment God gelijk had gegeven, zich had bekeerd en besloten had om te gaan, dan had God de storm stil kunnen leggen.
Maar Jona was nog niet zo ver, hij zei `gooi mij maar in zee`. Vluchten was nog steeds in zijn gedachten en opnieuw geen woord van God. Geen verwijten maar een machtige Pappa die de omstandigheden zo beheerd dat Jona zichzelf niet vermoord. God heeft eindeloze liefdevolle geduld met ons.
Gebed: Heer dank u wel voor Uw de genade die U met ons heeft wanneer we vluchten of verstoppen. Help ons om die genade uit te delen aan hen die het nodig hebben.
van genesis tot openbaringen 