Hoop op God.

Almaar onvervulde hoop maakt ziek, maar een vervuld verlangen is een levensboom.
Spreuken 13:12 (NBV)

In mijn werk heb ik veel te maken met mensen met allerlei gedragsproblemen en soms ook zeker agressie. Elke morgen vraag ik of God zijn rust en zijn vrede wil leggen op de cliënten en de ruimte waar ik werk wil vervullen met Zijn aanwezigheid.
Maar soms zijn er van die dagen dat het niet meevalt en ik de hele dag aan escalaties het hoofd loopt te bieden. Dan ben ik aan het einde van de dag moe en leeg. Ik heb me daarom een poosje afgevraagd waarom dat dan zo gaat?
Ik weet wel dat God geen snoepautomaat is, waar je gebed in stopt en het juiste resultaat uit tevoorschijn komt, maar ik verwachtte anders. Alsof mij deze heftige confrontaties dan bespaard zouden moeten blijven. Waarom overkomt mij dit? God is toch mijn Heer? Heeft de boze het op mij voorzien, is het geestelijke strijd, heb ik iets verkeert gedaan waardoor dit kan gebeuren, gebruik ik mijn geestelijke wapenuitrusting soms niet goed?
Hebben we dat allemaal niet op zijn tijd? Dat stukje verbazing wanneer een ‘ramp’ je overkomt, terwijl je toch een kind van God bent?
Dan lees je je Bijbel en weet je met je verstand dat het niet zo werkt. Iets in de redenatie klopt niet. De mensen in de Bijbel overkomen soms afschuwelijke dingen, worden in de gevangenis gegooid, krijgen stokslagen, familie die overlijdt, ziekte en oorlogen. Daar zijn mijn dagelijkse vermoeienissen niets bij, dus waarom zou het mij niet overkomen?
Waarom verwacht ik dan anders en hoe zit het dan met mijn gebed?
Een collega lichte een tipje van de sluier op toen ze mij feedback gaf en mij vertelde dat ze mijn geduld zo bijzonder vond. Waar ze zelf die cliënt al tien keer achter het behang had willen plakken, was het in haar ogen bijzonder dat ik door ging. “Je brengt rust op de groep”, merkte een stagiaire op, toen ik flexte op een voor mij onbekende locatie. Een plek waar ik de cliënten niet kende, geen band met ze had opgebouwd en toch werd dit resultaat opgemerkt.
In mijn hoop op vrede, keek ik naar mijn omstandigheden en mensen en hoopte daar verandering in. Daarmee was het speerpunt van mijn hoop gevestigd op het aards, in plaats van op hemelse zaken, op God, overstijgende het aardse.
Mensen kunnen ervoor kiezen Gods vrede te ontvangen, het gebed opent de mogelijkheid. Maar ze kunnen dit ook afwijzen, niet ontvangen en zelf de deur sluiten. Dit is een onzeker resultaat om op te hopen. Spreuken drukt het wat sterk uit, maar als dit het speerpunt van je hoop is kan je er ziek van worden.
Toch wordt mijn gebed vervuld, in mij. Zonder dat ik het in de gaten heb en mijn best doe om mijn werk zo goed mogelijk te doen, legt Hij Zijn rust op mij.
Is God niet heel bijzonder? Hij verhoord gebeden door ons heen.
Heer help me om mijn hoop te richten op de juiste goal. Help me op te merken wat U doet en waar U bent, te midden boven de omstandigheden en lastige situaties, in Jezus naam.