Story telling

De manier waarop een verhaal wordt verteld is bepalend voor de richting waar de aandacht naar uit gaat.
Dit kan therapeutisch worden gebruikt om iemand een nieuwe kijk te geven op zijn eigen ervaringen, maar in de Bijbel komt het ook regelmatig voor dat verschillende getuigen hetzelfde verhaal op een verschillende manier vertellen. Ik denk dat dit te maken heeft met de boodschap die ze naar voren willen brengen; “wie, wat” of “welk onderwerp” staat in de schijnwerpers.
Zo vertellen Mattheus en Lucas allebei over de afkomst van Jezus , maar er is een verschil in de namen die worden genoemd. Het is verleidelijk om inhoudelijk te kijken naar het verschil in die namen en wat dit betekend, maar de context verteld ons misschien nog wel meer.
In tegenstelling tot Mattheus verteld Lucas pas over het geslachtsregister na de doop van Jezus, wanneer Hij begint met zijn optreden als de zoon van God.
Hij start zijn genealogie bij Jozef, waarvan men aannam dat dit Jezus’ aardse vader was. De aanvang van Jezus bediening is het moment dat mensen vragen gaan stellen en zeggen “hé, dit is toch de zoon van de timmerman?”. “Jawel”, verteld Lucas: “dat is Hij, lees de genealogie maar”. Maar helemaal aan het eind sluit Lucas de lijst met namen af met de conclusie: “de zoon van God” (Luc.4:38). Die laatste afkomst kan worden verbonden aan Adam, maar als we alle namen ertussenuit halen is dit de afkomst van Jezus. Zie je wat een mooie vertelling? De plaats van de lijst, het vertrekpunt en de afsluiting van de genealogie vertellen een verhaal.
Hoe anders is dat verhaal bij Mattheus, die verrassend genoeg begint met: “geslachtsregister van Jezus Christus, de zoon van David, de zoon van Abraham” (Matt.1:1). Hier wordt niet gestart met Jozef en niet terug gekeken tot aan Adam, maar Hij wordt direct in verband gebracht met twee grootheden uit het O.T.; koning David, de man naar Gods hart en Abraham de vader van de belofte. Je voelt wel dat hier een ander verhaal wordt verteld. Op deze twee oudvaders rusten grote beloften van God, die tot op het moment van Jezus geboorte nooit geheel in vervulling waren gegaan, maar nu komt de vervulling. Zie met welke perfectie die vervulling komt: “van Abraham tot David zijn 14 geslachten. Van David tot aan de Babylonische ballingschap zijn 14 geslachten. Van de Ballingschap tot de Christus zijn 14 geslachten” v17. In deze geslachtslijn ligt de nadruk op het feit dat Hij de Christus is, de Verlosser die de beloften vervuld. Zijn komst is met de grootst mogelijke perfectie getimed, verbonden met de geschiedenis van het volk en zijn koningen.
De Koning der koningen van Israël, zegt Mattheus, die naar zijn functioneren zich openbaart als de Zoon van God, verteld Lucas.
Twee lijsten met twee verschillende accenten. Als we nog een stapje terug doen en het van een nog breder perspectief bekijken, zou je kunnen zeggen dat de ene genealogie spreekt tegen Israël en de ander tegen de volkeren die niet tot Israël behoren. Voor beide is Jezus gekomen om de scheidsmuur weg te breken en van twee, één te maken (Ef.2:14).
In Hem zijn alle dingen vervuld.