Matt.18:19 als 2 van u op aarde iets eenparig zullen begeren, het zal hun ten deel vallen van Mijn Vader die in de hemelen is.
In het Grieks wordt er zo’n prachtig woord gebruikt voor de frase “eenparig begeren”, er staat ‘symphōnēsōsin’. Partijen die samen in overeenstemming zijn met elkaar. Ze hoeven niet exact hetzelfde te zeggen, ze kunnen elk een andere nuanceringen benadrukken, maar ze vullen elkaar aan en gaan samen dezelfde richting op. Om in de muziek te blijven, het zijn klanken die samen een akkoord vormen.
In die beeldvorming, kan de één het geluid van een viool geven en de ander van een contrabas, de volgende een trompet en daarmee wordt het alleen maar mooier. De verschillend
e klanken doen geen enkele afbreuk als de klanken zich op elkaar afstemmen.
De Vader hoort de wensen van de harten en het symfonie roept de wens tot geboorte, ‘it comes into being; comes to existence’, zegt de Engelse vertaling. Daarbij moeten we niet uit het oog verliezen dat het ten deel valt van de Vader. Het symfonie is niet het doel, ik heb er slechts nadruk op gelegd om de ruimte tot eigenheid van ieder individu te benadrukken.
Maar het is God ‘die goed is; bij wie niets onmogelijk is’ die het antwoord geeft.
Daarbij verzekerd Jezus ons dat Hij het ons zal geven, we hoeven daar geen moment onzeker over te zijn.
Daagt je dat niet uit om nog veel vaker met andere samen die overeenstemming te zoeken? Moet je kijken wat God allemaal kan doen, als we op die manier elkaar zoeken.
van genesis tot openbaringen 