De rivier “tevreden”.

Pred.1:8 Het oog wordt niet verzadigt van het zien en het oor wordt niet vervuld van het horen

Het was na een vakantie in de bergen dat deze tekst zich luidt en duidelijk aandiende, ik wist niet eens waar de tekst stond.
Ik had 3 weken me vergaapt een majestueuze bergen, groene dalen, wilde orchideeën, ijskoude frisse bergstroompjes, zuivere lucht, vlinders die op mijn schoenen kwamen zitten. Gewandeld over smalle paadjes, mijn voeten op gletsjers gezet en me verbaast over de wolken, zo dichtbij……en nu moest ik naar huis. Ik wilde niet naar huis. Ik wilde niet de volgende morgen opstaan met mijn dagelijkse uitzicht, terwijl die helemaal niet verkeerd is. Ik wilde de paarden naast mijn tent horen stampen en s’nachts de lucht vol sterren zien.
Ik weet niet hoe de eeuwigheid eruit ziet, maar stiekem hoop ik dan eindeloos te kunnen dwalen in dit soort uitzichten. Om s’ochtends op de Mount Everest te staan en s’avonds aan Gods tafel te schuiven voor een goed gesprek met vrienden, waar ik in mijn huidige leven geen tijd voor heb gehad.
Terwijl het landschap voor mij weer vlak werd op mijn weg terug naar huis, haalde Prediker de angel uit mijn “pijn”. Mijn lichaam, mijn oog, mijn oor, raakt inderdaad nooit verzadigt van alles wat er te genieten is. En dat is maar goed ook anders kan God ons niet elke morgen zegenen met nieuwe zegeningen, nieuwe knipoogjes.
Ik denk dat we gemaakt zijn met die hunkering om God na te jagen, het van Hem te vragen en het in Hem te zoeken. Het aardse is een schaduw van het hemelse, zoals we niet vol kunnen raken van alles wat er te zien en te horen is, raken we nooit vol van God liefde en Zijn Geest. Er is altijd meer.
Als we met de Geest gisteren een bergtop ervaring hebben gehad, mogen we daar met intens plezier van genieten, tevredenheid mee oefenen, met de wetenschap dat er vandaag nog meer is. In God is altijd meer, Zijn zegeningen raken niet op, Zijn liefde voor ons raakt niet op, Zijn Geest raakt niet op.
Die twee aanknopingspunten, het onverzadigbare in de mens en God die altijd meer is, dat connect met elkaar. We zijn gemaakt voor Hem.
En ik denk ( om even in de geestelijke beeldspraak te blijven) dat de naam van die stroom, de rivier die loopt tussen Gods overvloed en onze onverzadigbaarheid, “tevreden” heet.  Als het maar dagelijks regent op onze geestelijke bergtoppen, zodat de rivier “tevreden” onze dalen van water voorziet en ons tot groei en bloei brengt, dan maakt de rivier zijn naam waar: Hij maakt ons nooit verzadigt, maar diep tevreden.