Sommige mensen kunnen zich ontzettend goed aanpassen in een vreemde omgeving. Vrienden van mij zijn jaren geleden als zendelingen naar Mozambique geëmigreerd. Daar heb ik mateloze bewondering voor, want de 1ste jaren hadden ze geen stromend water, geen koelkast, geen wasmachine, enz. En dan is het niet voor even, dan woon je daar, er is geen nooduitgang.
Met kamperen maak ik ook aanpassingen en dat gaat me goed af, maar toen ik in 2014 naar India ging trok ik het op een bepaald moment niet meer. Na 7 dagen zat ik zo vol van alle indrukken, dat ik in tranen uitbarstte en de aanpassingen die nodig waren even niet meer kon maken. Een vreemde taal, het dragen van andere kleding, andere voedingsgewoonte, gebruiken die ik niet begreep, het werd me allemaal te veel.
Met dat ik mijn achterhoofd vertrok ik dit jaar naar Peru, met de vraag wat dit me mij zou doen. Deze keer rolde ik er goed doorheen. Deze cultuur stond minder ver van mij af en de aanpassingen die ik moest maken was een stuk minder groot. Daarnaast waren we voortdurend aan het reizen en het is een tijdelijke situatie.
De veranderingen die in mijn huidige leven plaats vinden vragen ook om aanpassing en ik betrapte mezelf van de week op gemopper. Als ik er naar kijk denk ik, het gaat helemaal nergens over, jij bent maf! Dingen als een strijkijzer waarvan ik denk wat een onding, dat ik tijdens het soep koken mijn staafmixer mis, dat de soepkommen te hoog voor mij staan, dat ik loop te zoeken naar een stoffer en blik, niet weet of en waar er pedaalemmerzakken zijn, dat het eten klaar moet zijn om 19.30 i.p.v. 18.00, dat ik er rekening mee moet houden dat ik apart jus bij het eten maak, dat ik in de winkel niet kan vinden wat ik wil hebben, of dat ik s’nachts tegen de badkamerkast oploop. …….Het gaat nergens over, wat doe ik toch stom. Maar op de terugweg uit mijn werk heb ik geen flauw idee meer waar ik rij als ik de routeplanner de opdracht geef een andere route te geven om de file te ontwijken. Ik ben toch in Nederland?? “my goodness” wat is het donker en druk hier, het regent en ik weet niet waar ik ben……grom en nog eens grom. Ik ben moe en ik wil naar huis!
Wat maakt nu dat je je in de ene situatie prima kan aanpassen en het je soms op een ander moment te veel wordt?
Misschien gaat het meer over een verschuiving van perspectief.
Wat er gebeurt, is dat het ‘hier en nu’ (korte termijn) een grotere plaats in gaat nemen in ons ‘geestelijk gezichtsveld’, als het perspectief wat we hebben op lange termijn.
Emoties nemen het over van onze kennis en we raken op onszelf gericht in plaats van het grote geheel.
De hoeveelheid prikkels, het soort aanpassingen wat we moeten maken en onze conditie, zijn factoren die deze reactie uitlokken. De ene persoon kan daar meer van hebben als de ander. Daarnaast speelt de manier hoe we de situatie interpreteren een grote rol. Wat de één een probleem vindt, valt de ander misschien niet eens op dat hij zich daarin aanpast.
In een uitvergrote vorm zie je dat in Johannes 11, die schrijft over Marta en Maria. Misschien ken je wel dat liedje “Marta, Marta leg je bezem neer, als dat werken komt een andere keer”, en Maria die aan de voeten van Jezus zat.
Oké, die Marta en Maria hadden en broer, Lazarus en die ging dood Joh.11. De dames hadden groot geloof en vertrouwen in Jezus. Ze sturen Hem een bericht, maar het 1ste wat Marta tegen Jezus zegt als Hij komt is: “Heer als U hier geweest was zou mijn broer niet gestorven zijn”. Ze zegt niet “Godzijdank, U bent er”. Haar uitspraak is een klacht (die Hij haar overigens niet kwalijk neemt). Daarbij neemt ze aan, dat ‘het hier en nu’, wat ze niet verwerken kan, de einduitslag is voor de toekomende tijd.
Jezus verandert dat perspectief op alle fronten. A. Zijn perspectief is eeuwig, die van haar ‘hier en nu’. B. Jezus weet dat dit niet de einduitslag is, Zijn interpretatie is die van het Koninkrijk Gods. Haar perspectief beperkt zich tot deze wereld. C. Haar kennis is beperkt tot de letter, Zijn is de wonderkracht van de Heilige Geest. D. Zijn emoties zijn de einduitslag van Zijn perspectief. Jezus spreekt dankbaarheid uit, in plaats van een klacht; blijdschap boven verdriet.
Dat wil niet zeggen dat we onze emoties moeten veroordelen of negeren, wanneer we worden uitgerekt tot een punt waar het niet fijn meer voelt. We moeten juist zorg dragen voor de dingen die ons dwars zitten. Verandering van perspectief is daarin een sleutel.
Kijk eens goed naar de dingen waar je over ‘struikelt’. Welke kennis heb je, wat weet je en wat weet je niet? Stel je aannames maar eens op de proef: is het echt zo groot of zo klein? Klopt jou tijdplaatje wel of is het maar een momentopname? En wat zou jij praktisch kunnen doen zodat jij je prettiger in de situatie kan voelen?
Die verandering van perspectief vergroot je aanpassingsvermogen en dat heeft zijn effect op je emoties 🙂 .
van genesis tot openbaringen 