Een hoopvolle toekomst

Jer.29:11 Want Ik weet welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven.

Kan je je voorstellen dat God dit sprak tegen zijn volk in Babylonië, in de ballingschap=
Het volk moest de straf dragen voor hun ongerechtigheden en hun afgoderij. Ze waren meer dan 1x gewaarschuwd, ze hadden ruim de tijd gekregen om met hun zonden te breken en zich te bekeren, maar hadden dit niet gedaan. Nu was Jeruzalem vernietigt, de tempel met de grond gelijk gemaakt en al het volk van enige betekenis naar het buitenland afgevoerd.
Ze hadden de gevolgen van hun handelen verdient en God nam het niet weg.
Herkenbaar? Soms zijn er problemen in ons leven die gevolg zijn van onze eigen handel en wandel. We kunnen het proberen te verdedigen waarom we het hebben gedaan, zoals we het hebben gedaan. We kunnen aanwijzen wel aandeel anderen hebben gehad aan ons lot,  maar dat neemt de gevolgen niet weg. We kunnen er alleen maar lering uit trekken en bedenken :”Zo wil ik het de volgende keer niet meer doen”. Verdedigen en/of afschuiven geeft geen andere uitkomst. Sterker nog, door niet te kunnen/willen leren van hetgeen ons gebeurd, lopen we het risico dat het ons de volgende keer weer gebeurd!
De profeet Jeremia moest aan de ballingen schrijven, voorafgaande aan de belofte v29:4-7 , dat het volk huizen voor zichzelf moest bouwen en voor vrede moest bidden voor de stad waarheen ze waren weggevoerd, want het zou nog een hele poos gaan duren! Dan zou je toch denken dat God echt boos op ze is en het helemaal gehad heeft met ze.
En dan te midden van die gevolgen, spreekt God en zegt nog steeds gedachten van heil over hen te hebben. Hij denkt niet met wrok, boosheid of verwijt aan wat is gebeurd. God denkt liefdevol over ze, met ontferming. Hij denkt aan opbouw, herstel en aan een nieuwe weg.
Het is misschien een verwarrende, droevige, beklemmende plaats, die “ballingsschapspositie”, maar God is en blijft dezelfde. Hij houdt nog steeds van ons.
We moeten ons niet laten misleiden door de emoties die de gevolgen van onze zonden en overtredingen te weeg brengen. We mogen die emoties niet projecteren op God en hoe Hij over ons denkt, of over onze toekomstmogelijkheden.
Aan het volk in Babylonië had God een tijd beschikt, 70 jaar zou het gaan duren. Dat is geen misselijke straf.
In de psalmen die in de ballingschap geschreven zijn, lees je die worsteling terug. Bijvoorbeeld in Ps77 waar de schrijver met die problemen worstelt en zegt: Zou God ons voor altijd kunnen verstoten? Zou de rechterhand des Heren kunnen veranderen?
Als je naar de situatie kijkt, als je midden in het proces zit zou je het haast gaan denken. Maar als ze denken de manier waarop God zijn weg met het volk is gegaan en aan de beloften die Hij aan het volk heeft gedaan, dan weten ze dat God niet verandert is.
Zijn beloften zijn “ja” en “amen`.