De geest van de wereld is anders als die van het koninkrijk Gods. Er is daardoor ook een groot verschil tussen huwelijken die worden gesloten in de geest van de wereld of huwelijken met de cultuur van het koninkrijk Gods.
De geest van de wereld is gericht op eigen behoeften. Een huwelijk wat in die geest wordt, gesloten gaat er overwegend vanuit dat de partner hun blij en gelukkig moet maken. Het centrum van dat huwelijk bestaat uit de emoties die de ander bij hen oproept en hoe bevredigend dat aansluit bij hun eigen behoeften. Waar de ander niet in die behoefte kan voorzien wenst men een zo groot mogelijke vrijheid om via een andere weg in eigen behoefte te voorzien. Maar het hoofddoel is voornamelijk om het samen gezellig te hebben.
De cultuur van het Koninkrijk is gericht op God; zoek 1st Zijn koninkrijk en al het andere zal je geschonken worden. Twee mensen die samen het gemeenschappelijke doel hebben het koninkrijk Gods te bouwen, God groot te maken in en door middel van de relatie die ze met elkaar hebben. Dan is de basis en het doel van de relatie, een heel hoger doel als emoties die komen en gaan. Daarbij gaan beide partners er vanuit dat God in hun behoefte zal voorzien, het gezamenlijke doel is het bouwen van Gods Koninkrijk en elkaar liefhebben de wijze waarop dit wordt uitgevoerd.
Laat die goal even tot je doordringen. Dezelfde doelen die je in je persoonlijk leven hoog acht; om een lichtend licht en een zoutend zout te zijn in de wereld; te leven met een eeuwigheidsperspectief voor ogen, als bindend doel voor hen die samen tot 1 vlees zijn.
Nu zijn de kinderen Gods helaas vaak onder invloed van de wereld. Ook daar worden huwelijken gesloten die gericht zijn op eigen behoeften.
Uitspraken als “Ik heb geen zin om die ander daarmee te helpen. Laat ie ook maar eens aan mij denken. Ik moet altijd maar klaar staan. Die ander doet nooit wat”, zijn daar symptomen van. “Behoefte uitspraken’ brengen aan het licht dat de gezamenlijke goal verschoven is, van het gezamenlijke doel “God najagen’, naar eigen behoeften, en dat in die behoefte vervulling een onbalans is ontstaan.
De vraag die je daarbij kan stellen is: heeft God deze huwelijken bij elkaar gebracht of hebben man en vrouw zelf een eigen keuze gemaakt tot dit huwelijk?
Ik denk dat een aantal mensen zal concluderen dat God niet heeft gesproken, maar dat het hun eigen wil was om die relatie aan te gaan. Dat God hun vrije keuze heeft gerespecteerd en heeft gezegend. Hoe dan verder?
Ik denk dat het antwoord ligt in de mate waarin beide partners zich bekeren van de geest van de wereld en zich gaan richten op de cultuur van het Koninkrijk van God.
Daarbij kan het zo ver komen dat 1 van de partners (of beide) zich niet bekeren van hun behoefte-gerichte keuzen en gedrag.
Dit leidt tot een nieuw beslispunt. Wat (even heel zwart-wit gesteld om iets duidelijk te maken) kan leiden tot de volgende diagnose: a. Dit huwelijk is “waardeloos” voor het koninkrijk van God maar beide partners kiezen ervoor de beloftes die ze hebben gedaan, na te komen. B. Het huwelijk is “waardeloos” voor het Koninkrijk van God en men is niet in staat om de beloftes die zijn gedaan, na te komen.
En misschien is het een vreemde gedachte van mij, maar kan het dan zo zijn dat je voor God beleid dat je een zelfzuchtige keuze hebt gemaakt, dat je hebt gezondigd; de verkeerde dingen hebt nagestreefd en dat je je nu bekeerd van je zelfzuchtige keuze en de dingen die je hebt na gejaagd. Dat je vergeving vraagt voor de ondoordachte beloften. En dat je nu stopt met zondigen.
Dat je terug keert naar het punt waar het verkeerd gegaan is? En jezelf aan Gods liefdevolle handen terug geeft?
van genesis tot openbaringen 