1 Tess.2:11 Jullie weten trouwens, hoe wij als een vader zijn eigen kinderen, u hoofd voor hoofd corrigeerden, aanmoedigden en betuigden te blijven wandelen, Gode waardig, die jullie roept tot zijn eigen Koninkrijk en heerlijkheid.
Paulus begreep iets van het hart van God de Vader. De Vader heeft zijn kinderen lief en niets anders dan lief. Hij wil dat ze sterk, weerbaar en zelfstandig worden; dat ze de geestelijke wereld begrijpen, goede morele keuzes kunnen maken.
Paulus, Timoteüs en Silas hebben niets voor zichzelf gevraagd (2:9). Ze hebben zelf in hun eigen onderhoud voorzien, want de kinderen zijn er niet om voor de ouders te zorgen, maar de ouders voor de kinderen. Dit was het gedrag van de 3 apostelen, “als” een vader. Er staat niet dat ze zich ook “vader/pappa” hebben laten noemen.
Daarmee in het achterhoofd houdend dat Jezus zelfs protesteerde om zich “rabbi” te laten noemen, is het maar de vraag of het wijs is dat we andere mensen, die onze natuurlijke ouders niet zijn, die tittel van geestelijk ouderschap toe moeten kennen?
De harten van reeds volwassen kinderen, met onvolmaakte ouders, kunnen smachten naar een liefdevolle vader of een moeder. Maar wanneer andere mensen daarin een tijdelijke rol mogen spelen blijven het verwijzers naar de “real-deal”: De volmaakte hemelse Vader-Moeder die wij in de hemel hebben.
Soms hebben we die verwijzers nodig, om ons te helpen te genezen of te leren hoe het Vaderschap van God eruit ziet. Verwijsouders helpen ons, onze geestelijke navelstreng te hechten in God de Vader, die volmaakt is en boven menselijke onvolmaaktheden en beperkingen uit stijgt.
De rol van een geestelijk vader of moeder is een zeer verantwoordelijke taak en naar mijn idee zouden ze, als verwijzer, die rol op deze manier kunnen invullen:
-Geestelijke ouders mogen nooit de plaats van God innemen, voor God beslissen of pretenderen als enige , op de juiste manier Gods stem te verstaan.
-Ze dienen te allen tijde hun kinderen met God in contact te brengen en ze te leren Gods stem te verstaan.
-Ze vergroten de mogelijkheid van keuzes die gemaakt kunnen worden; leren hun kinderen hoe ze kunnen kiezen; geven hun kinderen de vrijheid om te kiezen en zelfs foute keuzes te maken.
-Ze moedigen hun kinderen aan en staan met open armen klaar wanneer het niet goed is gegaan; ze leren hun kinderen verantwoordelijkheid te nemen voor hun fouten en de ontstane “rommel” op te ruimen.
Als geestelijk ouderschap niet dichter naar God brengt is het beter om deze plaats niet aan mensen toe te kennen, maar God te zoeken en je te enten in Hem.
van genesis tot openbaringen 