Auteur: Nicolettte Wagemans

Matt.19:14 Maar Jezus zei: Laat af van de kinderen en verhindert hen niet bij Mij te komen; want als hun is het Koninkrijk der hemelen. 15 En als Hij hun de handen opgelegd had, vertrok Hij van daar.

De kindertijd is van enorm belang. Volwassenen hebben soms hun leven lang last van dingen die in de kindertijd mis zijn gegaan.
Het Griekse woord wat hier wordt gebruikt is “paidion”, men gaat ervanuit dat dit kinderen onder de 7 jaar betreft . Deze leeftijdsfase van 0 tot ongeveer 6 jaar, is bepalend of een kind veilig is gehecht.
De zegt jou misschien niets, maar hechting is bepalend of we ons veilig en gewenst voelen, initiatieven durven te ontplooien, goede sociale contacten kunnen aangaan en hulp en troost kunnen ontvangen.
In het licht van het koninkrijk Gods en hechting aan God als Vader, is dit van groot belang.
God wil de fysiek kleine kinderen veilig in Hem hechten en daarvoor alle hindernissen aan de kant schuiven. Tevens wil hij, ieder die is als een kind Hem Abba-Vader noemt, veilig hechten in Hem.

Hoe ziet dat eruit? Een veilige hechting komt ongeveer op deze wijze tot stand: Je gaat op ontdekking uit, stapt uit en doet dingen. Dan stuit je op iets wat je verontrust en vragen oproept. Op dat moment ren je terug naar God de Vader voor hulp, troost en antwoorden, en vanuit die veiligheid ben je weer in staat stappen te zetten en te handelen.
Zo gaat het ook in het natuurlijke, een peuter gaat op onderzoek uit, laat zijn ouder los, hobbelt rond onder het veilige toezicht van zijn ouder en komt weer terug in de fysieke veiligheid van de ouder als het valt, honger heeft of moe wordt.
De ervaring van altijd veilige armen, warmte en troost schept een basis van waaruit we kunnen Leven.
Worden als een kind, betekend voor ons vaak een bewust oefenen van: ‘het terug rennen in de armen van de Vader, ontvangen en weer uitstappen’. Het is misschien niet geheel van zelfsprekend voor ons om in die afhankelijkheid  te wandelen, maar haal alle hindernissen daarvoor opzij. Laat niet andere dingen of mensen zich op de voorgrond drukken, zoals bij Jezus en de kinderen dreigde te gebeuren.
Jezus vindt de kinderen het belangrijkste in het koninkrijk Gods en evenzo ons handelen en wandelen als kinderen in het koninkrijk Gods. Laat geen onkruid die wandel verstikken, verwijder de stenen uit je hart zodat het ‘kind hechtingsmodel’ diepe wortels kan maken en laat gevonden waarheid niet uit je hart roven (Marc.4:1-20 gelijkenis van de zaaier).
Kom en proef, ervaar dat God een goede, veilig, altijd aanwezige, zorgzame Pappa is. Hij is altijd bij je, Hij laat je nooit alleen.

Bronvermelding:
http://wij-leren.nl/hechtingsstoornissen-hechting.php

(Lees ook 14-5-16 met betrekking tot de rol van de heilige Geest en hechting aan de Vader)

Matt.19:7 waarom heeft Mozes dan bevolen een scheidbrief te geven en haar weg te zenden? Jezus zei tegen ze: “Mozes heeft u met het oog op de hardheid uwer harten toegestaan uw vrouwen weg te zenden, maar van de beginne is het niet zo geweest”.

Geen eenvoudige discussie, dat was het toen niet en nu nog steeds niet. Niet voor niets wendde ze zich tot Jezus voor antwoorden. De 2 Thora scholen van Shammai en Hillel hielden er verhitte discussies over, met argumenten die nu nog steeds aan de orde zijn. Dat is niet verwonderlijk, want van de beginne af was het niet zo bedoeld, echtscheiding. We kunnen niet heen om het Schriftwoord Mal.2:16 dat God echtscheiding haat, maar mag het dan helemaal niet?
De uitspraak van Mozes in Deut.24:1 heeft het karakter van een reparatie-wet voor zeer schrijnende situaties. Het is een aanpassing ter wille van de mens.
Eerst even een heldere conclusie: Jezus weerlegt de uitspraak van Mozes niet, Hij herroept de wet niet.
De reden die Jezus aanhaalt voor deze scheidingswet is “hardheid van harten”. Het huwelijk is een zaak van het hart; een opdracht om elkaar lief te hebben (Ef.5:22-23). Dat is een keuze, maar ook een emotie en God ziet beide aspecten.
God gaat niet voorbij aan diepe pijnlijke menselijke emoties, om daar een wet van Meden en Perzen op te leggen.
In Efeziërs wordt de vergelijking getrokken van Christus en Zijn gemeente, een relatie tussen God en de mens. Dat is een verbondsrelatie, maar met betrekking tot het hart zegt God in Jesaja 1:11 dat Hij walgt van hun offeren. Gehoorzaamheid zonder hun hart is hol en leeg; v13 gaat niet voort met huichelachtige offers te brengen- gruwelijk reukwerk is het Mij. Gruwelijk en huichelachtig, dat zijn sterke bewoordingen.
God zocht een liefdesrelatie met het volk op basis van een verbond. Hij zocht niet een harteloos opvolgen van regels, zonder relatie. Het is die hardheid van hart van de Israëlieten die hen doet zondigen, waardoor God zich voor hen verbergt en ze wegzend. Hardheid van hart geeft als symptoom een diversiteit van zonde, pijn, verdriet en een onhoudbare situatie. God geeft het verbond niet op, maar zend het volk weg.
De reparatie-wet van Mozes is genadiger voor de mens, waarin overspel is wel degelijk een verbondsbreker. Dat is het verschil tussen God en de mens, Hij verbreekt Zijn verbond niet, maar Hij geeft de mens wel een uitweg uit een menselijk verbond.

Matt.18:21 Here hoeveel maal zal mijn broeder tegen mij zondigen en moet ik hem vergeven? Tot 7x toe? Jezus zei: “Niet 7x, maar tot 70 keer 7”.

In de eerste instantie als je dit leest denk je “oké, de boodschap is duidelijk, ik moet dus eindeloos vergeven”. Maar de getallen van 7X70=490 zijn in de Bijbel een getallen van betekenis. Hoewel ik geen fan ben van numerologie, is het in dit geval zinvol om ernaar te kijken.

Binnen de wet komt er in de tijd 3x een “rust” voor; de 7e dag, het 7e jaar en het Jubeljaar (7 x 7 jaar). Onder de wet vergaf God 1x per jaar het volk; of 49 maal in elke Jubeljaarcycli; of elke tien Jubeljaar 490 maal. Jezus wist dat God het volk onder normale omstandigheden 490 maal zou vergeven voordat hij de rekening opmaakte.
Jezus antwoord  over  490 keer vergeven, wordt nader uitgewerkt met een gelijkenis, Matt.18:23. Namelijk een zekere koning had een slaaf die hem 10.000 talenten schuldig was, oftewel een hele hoge schuld. Toen de tijd aanbrak om de schuld af te sluiten (na 490 dagen) smeekte de slaaf om genade, waarna de koning hem de schuld vergaf.
Petrus was bekend met de toenmalige looptijd van een lening, daardoor onderwees de vergelijking op meerdere fronten.

Dat de Goddelijke geschiedenis ook wordt gemeten in Jubeljaren en perioden van 490 jaar is ook zichtbaar in de historie van het Joodse volk.  Eén voorbeeld, in de tijd van Jesaja en Micha werden de voorschriften in zake het Jubeljaar niet overal in acht genomen, waarop deze profeten een bittere klaagtoon aanheffen over het verzaken van de wet. In Lev.24:34 waar het gaat over zegen en vloek, wordt aangekondigd dat het verzaken van de sabbatsjaren vergoed moeten worden. Het aantal jaren dat het land als straf langdurig woest zou liggen, is zeventig (Jer. 25:11,12; 29:10; Dan. 9:2). Van het begin van het koninkrijk in 1095 v.C. tot de eerste wegvoering naar Babel in 605, dit is een periode van 490 jaar. Dan is de maat vol, de volle looptijd is verstreken en het volk gaat in ballingschap.

In de eindtijd profetieën komt ook deze tijdseenheid terug. Wie de Bijbel een beetje kent denkt daarbij direct aan de eindtijd profetie van Daniel 9:24 zeventig weken zijn bepaald over uw volk en uw heilige stad, om de overtredingen te voleindigen, de zonde af te sluiten, de ongerechtigheid te verzoenen en om eeuwige gerechtigheid te brengen. De gebruikelijke uitleg gaan ervan uit dat er hier wordt gesproken van jaarweken, dus 490 jaar.
490 Jaar vergeeft God, heeft God genade met het volk en dan is de maat vol. De tijd van zonde komt tot een eind.

Er is dus niet volledig sprake van een eindeloos vergeven, er is een looptijd waarop God de balans opmaakt. Ook aan het einde van de looptijd kan Hij besluiten genadig te zijn en de schuld kwijt te schelden, maar het kan ook een eindbalans zijn.

Matt.18:19 als 2 van u op aarde iets eenparig zullen begeren, het zal hun ten deel vallen van Mijn Vader die in de hemelen is.

In het Grieks wordt er zo’n prachtig woord gebruikt voor de frase “eenparig begeren”, er staat ‘symphōnēsōsin’. Partijen die samen in overeenstemming zijn met elkaar. Ze hoeven niet exact hetzelfde te zeggen, ze kunnen elk een andere nuanceringen benadrukken, maar ze vullen elkaar aan en gaan samen dezelfde richting op.  Om in de muziek te blijven, het zijn klanken die samen een akkoord vormen.
In die beeldvorming, kan de één het geluid van een viool geven en de ander van een contrabas, de volgende een trompet en daarmee wordt het alleen maar mooier. De verschillende klanken doen geen enkele afbreuk als de klanken zich op elkaar afstemmen.
De Vader hoort de wensen van de harten en het symfonie roept de wens tot geboorte, ‘it comes into being; comes to existence’, zegt de Engelse vertaling. Daarbij moeten we niet uit het oog verliezen dat het ten deel valt van de Vader. Het symfonie is niet het doel, ik heb er slechts nadruk op gelegd om de ruimte tot eigenheid van ieder individu te benadrukken.
Maar het is God ‘die goed is; bij wie niets onmogelijk is’ die het antwoord geeft.
Daarbij verzekerd Jezus ons dat Hij het ons zal geven, we hoeven daar geen moment onzeker over te zijn.
Daagt je dat niet uit om nog veel vaker met andere samen die overeenstemming te zoeken? Moet je kijken wat God allemaal kan doen, als we op die manier elkaar zoeken.

Matt.18:12 Indien een mens in het bezit is gekomen van 100 schapen en 1 ervan raakt verdwaald, zal hij dan niet de 99 op de bergen laten en heen gaan om het dwalende te zoeken?

In die tijd dat dit werd geschreven was een schaap van grote waarde, maar de vergelijking gaat natuurlijk niet over schapen maar over mensen.
En nu komt het verdrietige, in onze samenleving gebeurt het tegendeel. Dat ene ‘schaap’ wordt soms in het geheel niet, of slechts zeer kort gezocht.
Hoeveel mensen om ons heen worstelen zich door grote levensgebeurtenissen, met slechts enkele vrienden die steun geven? Misschien ben jij het wel die zich alleen gelaten voelt door mensen op wie je vertrouwde. Hoe vaak heb jij na een situatie niet van mensen achteraf gehoor :”Ja, ik heb nog aan je gedacht…”; “Ik had je nog willen bellen….”, maar al wat jij hoorde was stilte.
De bedoelingen zijn vaak heus wel goed, mensen bedoelen het niet slecht, maar aandacht is vaak vluchtig.  (Even ter zijde, mocht je nu bij een aantal mensen worden bepaald die jou in de kou hebben laten staan, neem dan nu even de tijd om ze te vergeven).

Met deze menselijke ervaring in onze rugzak, hebben we het soms nodig om tot ons door te laten dringen dat God echt anders is. Wanneer Hij zegt v14 dat Hij echt niet wil dat er ook maar 1 verloren gaat, dan bedoelt Hij dat ook echt. God de Vader zal blijven zoeken en blijven proberen die persoon te bereiken, Hij stopt niet.
Onze God staat boven tijd. Waar Hij is speelt tijd geen rol, het maakt dus niet uit hoe lang het duurt, Zijn aandacht zakt niet weg en Zijn wens om die persoon te vinden vermindert niet. Hij verandert niet, Hij vergeet niet, Hij wordt niet moe en Hij komt niet terug op zijn beloftes.
Lees bijvoorbeeld eens hoe Hij met de Israëlieten omgaat.
Al zijn ze meer als 300 jaar in Egypte, God zoekt ze toch weer op om ze te verlossen en om hun God te zijn. Na 70 jaar ballingschap roept Hij ze toch weer terug.  Hij profeteerde het in  Jes.49:15 Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, dat zij zich niet ontfermen zou over het kind van haar schoot? Al zou zij die vergeten, toch vergeet ik u niet. Zie ik heb u in mijn handpalmen gegrift… En nog 700 jaar later deed Jezus dit letterlijk, de nagels door zijn handen heen.

Mocht je denken dat God je in de steek gelaten heeft, dat Hij jou niet zoekt en niet naar jou verlangt, dan heb je het mis. Die emotie mag misschien gekleurd zijn door slechte ervaringen met mensen of door andere emotionele beleving, het gaat recht in tegen alles wat God heeft gezegd. En Hij liegt niet.
Jes.45:1 Ik heb je bij je naam geroepen, jij bent de mijne. Wanneer je door het water trekt ben Ik met je; ga je door rivieren, zij zullen je niet wegspoelen; als je door het vuur gaat zal je niet verteren en de vlam zal je niet verbranden. Want Ik, de Here, ben jou God, de heilige van (vul je naam in!) is jou Verlosser.

Matt.18:3 wanneer je je niet bekeert en wordt als de kinderen zal je het koninkrijk der hemelen niet binnengaan.

Jezus openbaart God als Vader en God openbaard zichzelf aan Hem als Vader Matt.3:17 deze is Mijn Zoon, de geliefde in wie ik een welbehagen heb. Daarmee staan de relationele verhoudingen vast.
Dit is onze identiteit, voortvloeiend uit de openbaring van God als Vader en Jezus als Zoon.
Het heeft geen zin om bij het koninkrijk aan te kloppen als verantwoordelijke volwassenen die zijn diensten aan komt bieden. Je bent een kind. Een kind doet taakjes in het huis van zijn Vader, maar het is geen dienstverband. De wereld biedt een arbeidscontract, met loon als vergoeding, maar daar kom je bij God niet mee binnen (Rom.4: 4-6).
Je bent een kind, je verdient helemaal niets, je krijgt Zijn liefde, bescherming, hulp, genade en cadeautjes, omdat Hij van je houdt. -Omdat Hij een goede Pappa is. -Omdat Zijn naam is “barmhartig, genadig, lankmoedig, groot van goedertierenheid en trouw” Ex.34:7 en anders handelen kan Hij niet.
Het Hebreeuwse woord barmhartig “rachum” komt van de stam “Rechem”, dat spreekt van : “verbonden met hen die hulp behoeft, zoals een Moeder verbonden met haar ongeboren kind; een verbintenis die nooit ophoud;  innerlijke bewogenheid”.  Zelfs Zijn naam spreekt over de relatie God de Vader met de mens-kind.

In tegenstelling tot ons aardse bestaan is deze hemelse identiteit als kind blijvend.
Zelfs als we in geloof de mannelijke wasdom bereiken die Hij voor ons heeft bedoelt (Ef.4:13) dan nog zijn wij kind, ook al zijn we volwassen in geloof.
Als we verandert worden naar Zijn beeld en Zijn gelijkenis, dan nog zijn wij in Jezus Christus aangenomen als zonen (Gal.3:26). Kinderen lijkend op God de Vader Rom.8:29 gelijkvormig aan het beeld Zijns Zoons, bijna als God, en nog steeds zijn wij kind.
De heilige Geest die we hebben ontvangen is een Geest van het Zoonschap (Rom.8:15) .
De heilige Geest zelf helpt ons om kind te zijn; die Geest getuigt met onze geest dat wij kinderen Gods zijn.
Zoals God zijn Vaderschap nooit verandert, zo verandert onze identiteit als kind nooit.
Dus kunnen we er maar beter heel erg goed in worden: “kind zijn”.
Gering en klein als een kind Matt.18:4 wie nu zichzelf gering zal achten als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk der hemelen.
Want in onze identiteit als kind, maken we Hem grootst als Pappa.

Matt.18:3 Luister goed! Ik zeg jullie: als jullie niet veranderen en gaan geloven als een kind, zullen jullie het Koninkrijk van God niet kunnen binnengaan. Mensen die net zo willen zijn als een kind, zijn de belangrijkste mensen in het Koninkrijk van God.

Vanaf het moment dat ik mijn eerste dochter in mijn armen hield, begon de betekenis “worden als een kind” langzaam op zijn plaats te vallen.
Dit kleine meisje was in alles volkomen afhankelijk van mij; voor voeding, warme, rust en verschoning. Als volwassenen is het verre van zelfsprekend om je zo afhankelijk van God op te stellen en alles, wat we maar nodig hebben van Hem te verwachten; eten, drinken, veiligheid, schone kleren, een warm onderdak…….vul je nood maar in. Daar gaat een keus aan vooraf, een wens en een bereidheid om God zo te verwachten. Om niet op mensen te zien, maar eerst je hemelse Vader te vragen, in alles.
Er vielen nog meer puzzelstukken op zijn plek. Ik schaamde me soms voor de fouten die ik maakte, maar mijn dochter poepte zonder enige gene haar luier vol. Sterker nog, als ze dat niet zou hebben gedaan, dan had ik me daar ernstig zorgen over gemaakt. Vieze luiers horen ook bij geestelijke kindjes, anders zou er geen sprake zijn van groei. Bij groeien en leren horen fouten, God verwacht dat we fouten zullen maken. Hij heeft dat al ingecalculeerd en in Jezus Christus al voorzien in de oplossing ervan. Het heeft dus geen zin om daarover in de stress te schieten of het te willen verstoppen, Hij weet het al en verwacht het ook.
Ten gevolge van mijn houding tegenover mijzelf en mijn fouten, was ik geneigd om bij God te bivakkeren in een tentje in de achtertuin. Ik was een kind wat bij zijn vader op visite kwam, in plaats van te wonen in het huis van de Vader,  te eten aan Zijn tafel en te slapen in een eigen slaapkamer. Begrijp je een beetje wat ik bedoel? God wil echt bij ons wonen, Hij is niet uit op een LAT (Living Apart Together) relatie. Niemand legt (normaliter) zijn baby in een tentje in de tuin, geen enkele liefhebbende ouder kan dat over zijn hart verkrijgen. Gods liefde voor ons gaat elk vermogen van een liefhebbende mensenouder te boven. Het is veilig voor ons om Zijn kind te zijn. Hoe meer we kind durven te zijn, hoe meer we mogen ervaren hoe enorm gewenst en gelieft we zijn.
Het laatste wat ik wil meegeven is, bij een kind hoort ontdekken en spelen. Als volwassenen zijn we geneigd geloof en het koninkrijk Gods heel serieus te nemen, maar spelen mag. Wij kunnen er enorm van genieten als een kind lekker aan het kliederen is met water, zand, kleurtje of fantasiespel. Zo kan God ook van ons genieten als we dingen uitproberen, soms een beetje knoeien en plezier hebben van dingen die Hij gegeven heeft. Spelen mag.

 

Matt.17:20 Indien gij een geloof hebt als een mosterdzaadje, zult gij tot deze berg zeggen: Verplaats u van hier daarheen en hij zal zich verplaatsen en niets zal u onmogelijk zijn.

Eén van mijn favoriete schrijvers, Adriaan van der Plass beschrijft in één van zijn boeken hoe hij in een depressieve bui een paperclip op zijn bureau legt en niet in staat is om die door geloof te verplaatsen. Hoe hij ook spreekt tegen de paperclip, hij verplaatst zich niet. Gevolg: Mopper de mopper, wat ben ik voor een christen, dat ik niet eens in staat ben om een paperclip te verplaatsen.
Dat is natuurlijk erg grappig, maar helaas gebeurd het wel dat mensen op die manier met geloof omgaan. Ze menen deze opdracht eerst te willen  testen op iets kleins, voordat ze het risico durven te nemen om zichzelf publiekelijk voor schudt te zetten.  Want stel je voor dat je het risico neemt om openlijk voor iemand te bidden, de handen op te leggen en er gebeurt gewoon niets. Of, om hetgeen waar we bang voor zijn nog iets duidelijker te beschrijven: De persoon voor wie je bidt blijft je onaangeroerd aankijken met een blik van :oké, is dat alles wat je in huis hebt? Moet ik nu iets voelen, gaat er nog wat gebeuren?

Die onzekerheid komt uit het volgende voort. Wij zijn verantwoordelijk voor ons hart, hoe we tegen de situatie aankijken en de afstemming op de heilige Geest om te horen hoe God er tegen aan kijkt. We zijn verantwoordelijk voor ons spreken, of we die ‘berg’ de opdracht geven om zich te verplaatsen, maar we zijn niet verantwoordelijk voor het resultaat!
Hetgeen er gebeurt na ons afstemmen en na ons spreken is God zijn verantwoordelijkheid.
We zullen erop moeten vertrouwen dat God precies datgenen zal doen wat nodig is, wat lieflijk en goed is. En wij moeten het risico nemen voor Hem, voor gek te durven staan.
Daarnaast is er nog een ontvanger van het gebed betrokken in deze zaak, waar we ook geen enkel invloed op uit kunnen oefenen. Deze persoon heeft zijn eigen unieke relatie met de Vader, waartussen het antwoord op het gebed plaats vindt.
Onszelf binnen die driehoek als de belangrijkste factor aan te wijzen voor een falen, dat is duidelijk flink overtrokken. Dan handelen we niet meer in een liefdesrelatie met God, maar zijn we bezig met onze eigen navel te bestuderen. Laten we die weg verlaten.
Het is tijd om de juiste richting op te kijken, naar de God van wonderen die de berg verplaatst. Tijd om Hem zoveel van Hem te houden, dat we het risico durven te nemen onze eigen angst te passeren. Tijd om onze positie in te nemen, tegen bergen te spreken en Hem te vertrouwen voor de uitkomst.
Gebed: Heer maak ons moedig om ons aandeel van U beloftes te doen, in Jezus naam.